Πελματιαία Απονευρωσίτιδα

Η πελματιαία περιτονία (plantar fascia) είναι μια πυκνή ινώδης ταινία συνεκτικού ιστού που ξεκινά από την πτέρνα και εκτεινεται εως και κατω απο τις κεφαλες των πεντε μεταταρσιων, εκει δηλ. που αρχιζουν τα δακτυλα.

Η πελματιαία απονεύρωση είναι το κεντρικό τμήμα της πελματιαίας περιτονίας και βρισκεται μονιμα υπο ταση ωστε να διατηρει την «αψίδα» του ποδιού (την λεγόμενη ποδικη καμάρα - medial arch) με τον ιδιο τροπο που η τεντωμενη χορδη διατηρει την καμπυλη ενος τοξου. Εάν η ταινία είναι κοντή/σφιχτη τότε έχουμε υψηλή καμάρα (κοιλοποδια - pes cavus) ενω εάν έχουμε χαλαροτητα της ταινίας σχηματίζεται χαμηλη καμαρα (πλατυποδία - pes planus / flatfoot deformity / flat feet).

 

 Η πελματιαία απονευρωσίτιδα (plantar fasciitis) είναι μια επώδυνος φλεγμονώδης κατάσταση που κατατάσσεται στα συνδρομα υπερχρησης (overuse syndromes). Είναι μια από τις πιο κοινές αιτίες πόνου στην περιοχή της πτέρνας. Η φλεγμονη εμφανιζεται στο σημειο που εκφυεται η πελματιαία απονευρωση απο το οστο της πτερνας και τα συνηθέστερα αίτια της είναι :

 - ορθοστασία, έντονη καταπόνηση  και γενικά αυξημένα φορτία με παπούτσια που δεν υποστηρίζουν επαρκώς την ποδική καμάρα

- ποδικη καμαρα υπερβολικα υψηλή (κοιλοποδια) ή χαμηλή (πλατυποδια)

- σφικτοί μύες στην γαστροκνημία

- παχυσαρκία

- ζαχαρώδης διαβήτης

- τραυματισμός

Είναι μια από τις πιο κοινές αιτίες πόνου στην περιοχή της πτέρνας. 10% του πληθυσμού, τουλάχιστον μια φορά και κατά την διάρκεια της ζωής θα παρουσιάσει το πρόβλημα, με διαφορετική σοβαρότητα. Οι γυναίκες προσβάλονται σε μεγαλύτερο βαθμό από τους αντρες ενώ η ηλικία που συνηθέστερα εμφανίζεται το πρόβλημα στον κοινο πληθυσμο είναι μεταξύ των 40 και 60 ετών. Άτομα υπέρβαρα, γυναίκες κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και όσοι φορούν παπούτσια φθαρμένα και με ανεπαρκή υποστήριξη είναι σε αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν πελματιαία απονευρωσίτιδα.

Επίσης σε πολλές περιπτώσεις διαπιστώνουμε σε ακτινολογικό έλεγχο μια οστέινη ανάπτυξη στο κάτω μέρος της οστου της πτέρνας, την λεγόμενη <άκανθα> (καθώς στην ακτινογραφία φαίνεται σαν μυτερό αγκάθι). Η άκανθα είναι οστεόφυτο, αποτέλεσμα υποτροπιάζουσας φλεγμονής της πελματιαίας απονεύρωσης: στην περιοχή της χρονίζουσας φλεγμονής σχηματίζεται ουλωδης ιστός στον οποίο εν τέλει εναποτίθενται <άλατα>. Οι ασβεστώσεις αυτές σταδιακά οστεοποιούνται πλήρως. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτός ο - συχνά πολυετής - κύκλος της υποτροπιάζουσας φλεγμονής σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει γίνει καν αντιληπτός από τον ασθενή ο οποίος εκπλήσσεται με το ακτινολογικό εύρημα. Η ύπαρξη της άκανθας προκαλεί ερεθισμό στην γύρω περιοχή του ποδιού με αποτέλεσμα τον έντονο τοπικό πόνο κατά την όρθια στάση, την βάδιση και φυσικά το τρέξιμο.

 Στους αθλητες το προβλημα της πελματιαίας απονευρωσίτιδας εμφανιζεται κυριως σε αθληματα με εμφαση σε αλματα και sprint, αλλα και σε δρομεις μεγάλων αποστάσεων και χορευτες. Η πελματιαία απονευρωσίτιδα εμφανίζεται συχνότερα οσο η ηλικία του αθλητού αυξάνεται ενω η καταπονηση σε κακής ποιότητας οδοστρωμα, η πλημμελής προπονηση και διατροφή, η ελλειψη προθέρμανσης και αποθεραπείας ειναι παραγοντες που αυξανουν την πιθανοτητα προβληματων με την απονευρωση.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Τα συμπτωματα με τα οποία εμφανίζεται η πελματιαια απονευρωσιτιδα είναι πόνος κατω απο την πτερνα (σε αντιθεση με τον πονο πισω απο την πτερνα ο οποιος συνηθως οφειλεται σε φλεγμονη της καταφυσης του Αχιλλειου). Ο πονος εντοπιζεται ειτε κεντρικα ειτε, συχνοτερα, προς την εσωτερικη πλευρα του οστού της πτέρνας.

 Ειδικα στα πρώτα πρωινά βήματα ο πόνος είναι εντονότερος και ο ασθενης δυσκολεύεται να πατήσει στο έδαφος. Όταν το πόδι ζεσταθεί ο πόνος υποχωρεί αισθητά. Εάν ο ασθενής συνεχίζει της δραστηριότητες του παρά το γεγονος ότι πονάει ή αφεθεί χωρίς θεραπεία, ο πόνος θα χειροτερεύσει. Ο λόγος είναι ότι στην φλεγμαίνουσα περιοχή δημιουργούνται μικρορήξεις στις ίνες της απονεύρωσης.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η θεραπεία συνίσταται σε ανάπαυση και διακοπή αθλητικής δραστηριότητας μέχρι να ελεγχθει η φλεγμονη και ο πονος. Ο γιατρος θα δωσει αντιφλεγμονώδη αγωγή ειτε με χαπια ειτε με τοπικη εγχυση στην περιοχη της εκφυσης. Επισης η παγοθεραπεια και οι διατασεις βοηθουν ώστε να μειώσουμε τον πόνο και την φλεγμονή. Η χρήση υποπτερνίου μπορεί να μειώσει την τοπική πίεση στο σημείο της φλεγμονής - κάποιες φορές μπορεί όμως να υπάρξει επιδείνωση με την χρήση του.

 
 Η φυσικοθεραπευτική αγωγή συνισταται στην εφαρμογή τεχνικών διάτασης και manual mobilisation με σκοπό την μείωση της τάσης στην απονεύρωση και στους μύες της γαστροκνημίας, στην εφαρμογή ειδικης περιδεσης (taping) ώστε να υποστηριχθεί η απονεύρωση και ειδικών φυσικών μέσων.

Τι είναι η ψυχολογία της υγείας & πως συνδέεται με την Χρόνια Νόσο

Σημαντικές είναι οι επιπτώσεις των χρόνιων νόσων στην ψυχολογία των ασθενών, καθώς συχνά δεν τους επιτρέπουν να συνεχίσουν τη ζωή τους με τους ρυθμούς και τις συνήθειες που είχαν υιοθετήσει πριν νοσήσουν. Έρευνες έχουν καταδείξει ότι οι χρόνιες νόσοι οδηγούν σε υψηλά επίπεδα άγχους και κατάθλιψης, ενώ παράλληλα μειώνουν αισθητά την ικανότητα των ασθενών στον εργασιακό χώρο.

Οι συγκεκριμένοι ασθενείς συχνά υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση, φοβούνται για το μέλλον, χάνουν την ευχαρίστηση που απορρέει από τις καθημερινές δραστηριότητές τους και τελικά απομονώνονται από το κοινωνικό περιβάλλον.
Πέρα δηλαδή, από μια δυσάρεστη αισθητική/οργανική εμπειρία, η χρόνια νόσος είναι μια εμπειρία που επηρεάζει την ποιότητα ζωής των ασθενών. Ο "απεγκλωβισμός" από τον φαύλο κύκλο που προκαλεί στην ψυχολογία μπορεί να επιτευχθεί με τη διαχείριση της ασθένειας από τον ίδιο τον ασθενή, με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου υγείας.
Τι είναι η Ψυχολογία Υγείας;
Πρόκειται για έναν κλάδο της ψυχολογίας που ασχολείται με το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν και χειρίζονται την ασθένεια. Αποτελεί διεθνώς την πιο πρόσφατη εξέλιξη στην σφαιρική αντιμετώπιση του χρόνιου πάσχοντα, με στόχο την ιατρική του αποκατάσταση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του. Χρησιμοποιεί ως μέθοδο το γεφύρωμα μεταξύ της διχοτομίας «σώμα και μυαλό», προτείνοντας πρωταρχικό ρόλο στον τρόπο σκέψης για την ανεύρεση της αιτίας, αλλά και για τη θεραπεία της ασθένειας.
Η ψυχολογία υγείας αντιμετωπίζει τον ασθενή ολιστικά. Στόχος της είναι να απομακρυνθεί από το γραμμικό μοντέλο υγείας και ισχυρίζεται ότι η ασθένεια μπορεί να προκληθεί από ένα συνδυασμό παραγόντων:
• βιολογικών (π.χ. ιός)
• ψυχολογικών (π.χ. συμπεριφορές, πεποιθήσεις),
• Κοινωνικών (π.χ. απασχόληση).
Αυτή η προσέγγιση αντανακλά το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο υγείας και ασθένειας, το οποίο αναπτύχθηκε από τον Έγκελς (1977, 1980).
Ο ψυχολόγος υγείας ξεχωρίζει και επιλέγεται ως η πλέον κατάλληλη ειδικότητα στην αντιμετώπιση ιατρικών θεμάτων. Συμβάλλει αποτελεσματικά:
• Στην προώθηση και διατήρηση συμπεριφορών που αποδεδειγμένα κάνουν καλό στην υγεία του ατόμου ή αντίστοιχα την προσπάθεια διακοπής αρνητικών συμπεριφορών που κάνουν κακό στην υγεία, που οδηγούν σε χρόνιες παθήσεις (διαχείριση συναισθημάτων όπως άγχος, θυμό, θλίψη, απώλεια βάρους, αύξηση της άσκησης, διακοπή καπνίσματος, χρήσης αλκοόλ ή ουσιών, κλπ).
• Στην αξιολόγηση και την αντιμετώπιση ψυχοκοινωνικών παραγόντων στην αιτιοπαθολογία ιατρικών νοσημάτων (π.χ παχυσαρκία, κακοήθεια, καρδιοπάθεια, διαβήτης, νευρολογικά, γαστροεντερικά κλπ).
• Στην αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών επιπτώσεων που δημιουργεί μια ασθένεια (πχ. κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, οικογενειακά προβλήματα κλπ)
• Στην κατασκευή προγραμμάτων (health campaigns) για την προαγωγή, πρόληψη και αποκατάσταση της υγείας, σε συνεργασία με ιατρικά τμήματα, νοσοκομεία ή ιατρούς.
Η ψυχο-εκπαιδευτική προσέγγιση, η συμβουλευτική για θέματα υγείας αλλά και η γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία είναι θεραπευτικοί τρόποι που συνδυάζονται με την ιατρική θεραπεία με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και των ψυχολογικών επιδράσεων. Η αντιμετώπιση αυτή αφορά νοσήματα όπως:
• Ογκολογικά
• Καρδιολογικά
• Αυτοάνοσα νοσήματα
• Διαβήτη
• Παθήσεις με χρόνιο πόνο όπως ημικρανίες, πονοκέφαλο, οσφυαλγία-ισχιαλγιές κλπ
• Παχυσαρκία
• Κατάθλιψη, άγχος, φοβίες ως αντίδραση στην νόσο.
Μπορεί επίσης να αφορά στη μετεγχειρητική αποκατάσταση, στη διακοπή του καπνίσματος κλπ.
Σύμφωνα με το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο, η αναγνώριση της σκέψης, του συναισθήματος και της συμπεριφοράς του ασθενή σε σχέση με την νόσο του είναι ο πιο αξιόπιστος και αποτελεσματικός τρόπος, σε συνδυασμό με την ιατρική θεραπεία, για ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η ψυχολογία υγείας μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή:
• Να αλλάξει τον αρνητικό τρόπο σκέψης που προκαλεί μια χρόνια νόσος (πχ απαισιοδοξία για το μέλλον).
• Να διαχειριστεί τα έντονα συναισθήματα, όπως θλίψη, άγχος και θυμό.
• Να βάλει στόχους για το μέλλον, να ενθαρρυνθεί στην αποκατάσταση της κίνησης και του ρόλου του.
• Να δεχθεί τη διάγνωση και να προσαρμόσει ανάλογα τη ζωή του.
• Να θεραπεύσει τυχόν ψυχολογικές διαταράξεις που συχνά εμφανίζονται μαζί με τη νόσο, π.χ. φοβίες, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού κλπ.
• Να προετοιμαστεί ψυχολογικά πριν από αγχώδεις ιατρικές επεμβάσεις/εξετάσεις (π.χ χειρουργικές επεμβάσεις, ακτινοθεραπεία, χημειοθεραπεία κλπ.).
• Να επικοινωνεί με πιο αποδοτικό τρόπο τη ψυχική οδύνη που αισθάνεται στα μέλη της οικογενείας του.
• Να κατανοήσει τις πληροφορίες του ιατρού και των άλλων επαγγελματιών υγείας
• Να στηριχθεί και να συμμορφωθεί με ιατρικές συστάσεις, φαρμακευτική αγωγή και με την όποια θεραπεία.
• Να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε πρόβλημα σχετίζεται με την ασθένεια του.
Παράλληλα, ο ψυχολόγος υγείας μπορεί να βοηθήσει την οικογένεια να αντιμετωπίσει τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει η διάγνωση της ασθένειας του αγαπημένου τους.
Η κάθε ασθένεια έχει διαφορετική επίδραση στον κάθε άνθρωπο και στο περιβάλλον του. Οπότε οι στόχοι του ψυχολόγου στο χώρο υγείας διαμορφώνονται διαρκώς και αναλόγως των αναγκών.

Παγωμένος ώμος

Ο Παγωμένος Ώμος, αφορά το 2% έως 3% του πληθυσμού, με τη πλειοψηφία να είναι γυναίκες ηλικίας 40 έως 60 ετών. Στη πραγματικότητα πρόκειται για μια κατάσταση αγνώστου αιτιολογίας, η οποία χαρακτηρίζεται από βαθμιαίο, προοδευτικό και επώδυνο περιορισμό των κινήσεων του ώμου σε όλους τους άξονες κίνησης, που μπορεί να αποκατασταθεί αυτόματα σε κάποιο βαθμό μετά από μήνες ή χρόνια, φυσικά παραμένουν τα αποτελέσματα της μακροχρόνιας δυσκαμψίας, όπως είναι η μυϊκή ατροφία κ.α.

Για την αποφυγή σύγχυσης ο όρος «παγωμένος ώμος» χρησιμοποιείται για την βασική ιδιοπαθή κατάσταση που αναφέρθηκε προηγουμένως, ενώ ο όρος «δευτεροπαθής προσκολλητική θυλακίτιδα» χρησιμοποιείτε σε περιπτώσεις όπου σχετίζονται με άλλες παθολογικές αιτίες. Κάθε περίπτωση πρέπει να διερευνάται αν πρόκειται για κλασσική περίπτωση «παγωμένου ώμου» (πρωτοπαθές) , ή είναι το αποτέλεσμα υποβόσκουσας συστηματικής πάθησης ή ανατομικής διεργασίας (δευτεροπαθές). Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει πόνος και περιορισμός στη κινητικότητα του ώμου. 

Στον Παγωμένο Ώμο η κάψα της άρθρωσης φλεγμαίνει και γίνεται δύσκαμπτη. Η φλεγμονή μπορεί να προκαλέσει ταινίες ιστού (συμφύσεις) μεταξύ των αρθρικών επιφανειών, ενώ ελαττώνεται το αρθρικό υγρό, που βοηθάει στην ομαλή κίνηση, λιπαίνοντας τις αρθρικές επιφάνειες, με αποτέλεσμα την προοδευτική μείωση των κινήσεων της άρθρωσης και τον πόνο.

ΟΜΑΔΕΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ:
Παρόλο που η ακριβής αιτιολογία είναι άγνωστη υπάρχουν κάποιοι επιβαρυντικοί παράγοντες που ευνοούν την πρόκληση Παγωμένου Ώμου:
Ø Ηλικία: Άτομα ηλικίας άνω των 40 ετών κυρίως γυναίκες.
Ø Διαβήτης: Για άγνωστο λόγο είναι περισσότερο συχνός σε ασθενείς με διαβήτη. Για τον λόγο αυτό εικάζεται ότι η εμφάνιση του Παγωμένου Ώμου έχει να κάνει με το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Δηλαδή ότι επιτίθεται εναντίον υγιών τμημάτων του σώματος – στη περίπτωση μας εναντίον του ινώδη θύλακα (κάψα) και του συνδετικού ιστού του ώμου.
Ø Ακινητοποίηση της άρθρωσης του ώμου: Πιθανόν λόγω τραύματος, περιαρθρίτιδας, χειρουργείων στη περιοχή, η κάκωση στο πέταλο των στροφέων μυών του ώμου.
Ø Συστηματική νόσος: Παθήσεις του Θυρεοειδή, καρδιολογικές παθήσεις, και Πάρκινσον.
Σε κάθε περίπτωση όταν κάποιος νοιώσει πόνο στην άρθρωση του ώμου, που περιορίζει την κινητικότητα, πρέπει άμεσα να αναζητήσει βοήθεια.

ΣΤΑΔΙΑ ΠΑΓΩΜΕΝΟΥ ΩΜΟΥ:
Υπάρχουν τρία βασικά στάδια:
1- Επώδυνο στάδιο:
 Πόνος με τις κινήσεις.Ø
 Γενικευμένος πόνος που δεν μπορεί ναØ εντοπισθεί.
 Μυϊκός σπασμόςØ
 Επιδείνωση του πόνου τη νύκτα και στηØ ξεκούραση.
2- Περιοριστικό στάδιο:
 Λιγότερος πόνος.Ø
 Αυξημένη δυσκαμψία και περιορισμός των κινήσεων.Ø
Ø Μειωμένος πόνος τη νύκτα και στη ξεκούραση.
 Άβολη αίσθηση στις οριακέςØ κινήσεις του ώμου.
3- Στάδιο αποκατάστασης:
 Ελαττωμένος πόνος.Ø
 Προοδευτικά και αργάØ αύξηση του εύρους κίνησης της άρθρωσης.
 Αυτόματη αποκατάσταση, αλλά συχνάØ ατελής.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ:
Υπάρχει σημαντική δυσκολία στην εκτίμηση του προβλήματος καθώς πολλές παθολογικές καταστάσεις στον ώμο έχουν παρόμοια συμπτωματολογία, αιτίες και επιβαρυντικούς παράγοντες. Καλούμαστε να διαπιστώσουμε εάν τα προβλήματα προέρχονται από την άρθρωση ή από έξω-αρθρικούς παράγοντες. Περιορισμός στη ενεργητική κίνηση υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις, ενώ ελάττωση της παθητικής κίνησης, που μπορεί να είναι επώδυνη, μας δείχνει αρθρική παθολογία. Αν ο ασθενής είναι σε θέση να χαλαρώσει και να επιτρέψει παθητική κίνηση σε πλήρες εύρος τότε το πρόβλημα είναι έξω-αρθρικό. Μπορεί να οφείλεται σε μυ, τένοντα ή στον θύλακα.




Σημαντικό ρόλο στην διάγνωση έχει η κλινική αξιολόγηση. Ελέγχονται οι ενεργητικές κινήσεις, παθητικά κινείται ο ώμος για να διαπιστωθεί το εύρος κίνησης της άρθρωσης, παρατηρούμε τη διάταξη της άρθρωσης, ελέγχουμε τη μυϊκή δύναμη, ψηλαφούμε ώστε να εντοπίσουμε περιοχές ευαισθησίας.
Ο ακτινολογικός έλεγχος θα μας δώσει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε την κατάσταση των οστών. Η μαγνητική τομογραφία θα μας δώσει στοιχεία για τα υπόλοιπα μαλακά μόρια της άρθρωσης, ενώ δεν είναι απαραίτητη για την διάγνωση του παγωμένου ώμου.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ:
Η θεραπεία έχει τρεις βασικούς στόχους: α) ανακούφιση από τον πόνο, β) βελτίωση του εύρους κίνησης, γ) μυϊκή ενδυνάμωση.
 Για την ανακούφιση από τον πόνο χορηγείται από τον θεράποντα ιατρόØ φαρμακευτική αγωγή, ενώ μπορεί να γίνει έγχυση κορτιζόνης στην άρθρωση. Επίσης μπορεί να γίνει διαδερμική έγχυση κορτιζόνης και ξυλοκαΐνης, με τη μέθοδο της ιοντοφόρεσης.
 Για τη βελτίωση του εύρους κίνησης εφαρμόζονται τεχνικές ήπιαςØ κινητοποίησης της άρθρωσης, καθώς επίσης τεχνικές Manual Therapy και Kinetic Control. Στόχος αυτών των τεχνικών είναι να αποκατασταθεί η φυσιολογική διάταξη της άρθρωσης, ώστε να διευκολυνθεί η φυσιολογική λειτουργικότητα των μυών και των συνδέσμων που την στηρίζουν, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η άρθρωση του ώμου χαρακτηρίζεται ως η άρθρωση των μαλακών μορίων, κάτι φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς ότι το 30% μόνο είναι η οστική επαφή, ενώ κατά 70% εξαρτάται από τη λειτουργικότητα των μαλακών μορίων.
 Στο πρόγραμμα αποκατάστασης ιδιαίτερο ρόλο έχει το μηχάνημα ΠαθητικήςØ Κινητοποίησης του άνω άκρου (CPM). 




Ερευνητές διαπίστωσαν ότι η χρήση αυτής της συσκευής, διεγείρει τα χονδροκύτταρα να παράγουν πρωτεογλυκάνες 4 (PRG4), ένα μόριο που βρίσκετε στο αρθρικό υγρό, με λιπαντικές και προστατευτικές του χόνδρου ιδιότητες, (osteoarthritis cartilage 2006).
 Πρόγραμμα μυϊκής ενδυνάμωσης και ιδιοδεκτικότητας.Ø

Η διατήρηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου εύρους κίνησης είναι σημαντικό, ως εκ τούτου ο ασθενής θα πρέπει να συμμετέχει στην διαδικασία εκτελώντας το πρόγραμμα των ασκήσεων, που θα του υποδείξει ο φυσικοθεραπευτής, ενώ θα πρέπει να προσπαθεί να εκτελεί τις καθημερινές του δραστηριότητες όπως και πριν. 

ΠΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΩΜΟ – ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Ο πόνος στον ώμο αποτελεί περίπου το 16% όλων των μύο-σκελετικών προβλημάτων, και είναι δεύτερος μετά από τον πόνο στην μέση. Χρόνιος πόνος στον ώμο χαρακτηρίζεται ο πόνος που διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες, ενώ η ηλικία παίζει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της αιτίας που τον προκαλεί. Σε ασθενείς νεότερους των 40 ετών, η αστάθεια στην άρθρωση, και μέτριου βαθμού εκφυλισμός του τένοντα στο πέταλο των στροφέων μυών είναι περισσότερο συνηθισμένες αιτίες πόνου, όταν προσκολλητική θυλακίτιδα, γληνοβραχιόνια οστεοαρθρίτιδα, και μεγαλύτερος εκφυλισμός του τένοντα στο πέταλο των στροφέων μυών είναι περισσότερο συνηθισμένες αιτίες σε μεγαλύτερους ασθενείς.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ
 Πόνος εντοπισμένος στην άνω – πρόσθια επιφάνεια τουØ ώμου, συνήθως αφορά την ακρωμιοκλειδική άρθρωση, ενώ πόνος στην πλάγια επιφάνεια (δελτοειδής μυς), δηλώνει παθολογία του πέταλου των στροφέων μυών.
 Ο έλεγχος του εύρους κίνησης της άρθρωσης του ώμου, πρέπει πάντα ναØ αξιολογείται, αλλά δεν απαιτείται ο έλεγχος παθητικού εύρους κίνησης, όταν είναι φυσιολογικό το ενεργητικό εύρος κίνησης. Απώλεια τόσο του ενεργητικού, όσο και του παθητικού εύρους κίνησης, υποδηλώνει είτε προσκολλητική θυλακίτιδα (παγωμένος ώμος), είτε οστεοαρθρίτιδα στην άρθρωση.
 Σε ασθενείς με χρόνιο πόνο στον ώμο, πρώτη επιλογή είναι η συντηρητικήØ θεραπεία. Η στρατηγική της θεραπείας περιλαμβάνει διαφοροποίηση των δραστηριοτήτων, κυρίως αυτών όπου τα χέρια λειτουργούν πάνω από το επίπεδο των ώμων.
 Σε περιπτώσεις αστάθειας στην άρθρωση, συνίσταται επιπλέον ένα επιθετικόØ πρόγραμμα ενδυνάμωσης.
 Σε περιπτώσεις οστεοαρθρίτιδας συνίσταται ήπιο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας,Ø σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να έχουμε επιδείνωση των συμπτωμάτων.
 Οι περισσότεροι ασθενείς με χρόνιο πόνο στον ώμο, ανταποκρίνονταιØ ικανοποιητικά στην συντηρητική θεραπεία, αλλά ο έντονος πόνος, και η παράταση των συμπτωμάτων αποτελούν κακή πρόγνωση.
 Ενδείξεις υπέρ ή κατά της χρήσης φαρμάκων στον χρόνιο πόνο είναιØ περιορισμένες.
 Σε παθολογία του πέταλου των στροφέων η φυσικοθεραπεία βοηθάει στην γρήγορηØ αποκατάσταση, και την μακροχρόνια λειτουργικότητα.

 Εγχύσεις κορτιζόνης στην άρθρωση είναι συνηθισμένες στην κλινικήØ αντιμετώπιση της παθολογίας του πέταλου των στροφέων, αλλά δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις που να τις υποστηρίζουν.